Огласи
Nekadašnji pripadnik specijalne jedinice „Beli vukovi“ sa Pala Miloš Šljivić rekao je Srni da je ova jedinica najteže borbe i ratna dejstva preživjela 1994. i 1995. godine na lokalitetu Trnova, ali da im je dodatnu snagu i podstrek davala vjera naroda Sarajevsko-romanijske regije koju su iskazivali prema njima.
„Vodili smo borbe na mnogim mjestima – Polom, Jasen, Moševačko brdo ili Nišićka visoravan, a poslije smo prebačeni na trnovsko ratište gdje smo bili od kraja 1994. godine i cijelu 1995. To je definitivno bilo najteže ratište i najteži period koji smo prošli tokom proteklog rata“, rekao je Šljivić.
Prema njegovim riječima, pripadnici „Belih vukova“ znali su ujutru biti u borbama na odbrani Rogoja, onda u Krupcu, pa na Osmicama na Trebeviću, i u toku noći da se vrate ponovo u Trnovo gdje im je bila baza.
„Naša jedinica sačuvala je to područje časno i pošteno bez ijednog incidenta koji bi mogao da ostavi neki ružan trag ili baci ljagu na našu jedinicu i moje saborce. To su nam govorili i pripadnici jedinica sa kojima smo direktno bili u borbenim dejstvima jedni naspram drugih, pa čak i zarobljeni vojnici koji su razmijenjeni“, ističe Šljivić.
Specijalna jedinica „Beli vukovi“, čiji je komandant bio Srđan Knežević, formirana je 1993. godine, a jedinica je dobila ime po tome što su njeni pripadnici ostali zavejani u mećavi na planini Bjelašnici, koju mogu samo vukovi da prežive.
„Te 1993. bila je jaka zima, uslovi za boravak na otvorenom bili su nepodnošljivi, oprema nam je bila slaba, hrana je teško stizala do nas… Mnogi su govorili da se neće moći opstati na toj borbenoj liniji zbog hladnoće koju mogu samo vukovi izdržati, ali mi smo izdržali i tako je naša jedinica dobila ime ‘Beli vukovi'“, prisjeća se Šljivić.
Prema njegovim riječima, jedinica „Beli vukovi“ bila je izviđačko-diverzantski odred, pripadala je Sarajevsko-romanijskom korpusu, a išli su na borbene linije gdje je bilo najteže i najzahtjevnije.
„Druge jedinice su bile po terenima, ali kada se čuje da dolaze ‘Beli vukovi’ svi su imali respekt i odmah su se osjećali drugačije i bezbjednije. Bilo je situacija kada 300 ljudi bježi, bataljon se povlači, a nas 11 ili 15 vraća dio linije pred napadom neprijateljskih jedinica“, priča Šljivić.
Šljivić kaže da je ova jedinica imala 18 žrtava, više od 70 ranjavanja, a najveće brojno stanje jedinice bilo je 73 vojnika sa pozadinom, artiljerijom, te oko 30 pješadinaca među kojima je bio i on.
Zadnja ratna dejstava bila su 10. oktobra 1995. godine, kada su dva „bela vuka“ poginula, a sedam saboraca, među kojima je bio i Šljivić, su ranjena.
„Poslije tog napada, nikada više nije opaljen nijedan metak“, dodao je Šljivić.
(www.palelive.com / Srna)
