Pjesničko sjećanje na Vladimira Nastića

ISTOČNO SARAJEVO – U Matičnoj biblioteci Istočno Sarajevo danas je, uz prigodnu izložbu i projekciju kratkog dokumentarnog filma, organizovano pjesničko sjećanje na savremenog srpskog pjesnika Vladimira Nastića.

U programu su učestvovali prijatelji i poznavaoci Nastićevog života i djela – Dara Sekulić, Nedeljko Zelenović i Dušan Zurovac.

Vladimir Nastić je rođen u Odžaku kod Nevesinja, 1934. godine. Nižu realnu gimnaziju je završio u Nevesinju, Učiteljsku školu u Mostaru, a Višu pedagošku i Filozofski fakultet, odsjek istorije, u Sarajevu.

Objavio je knjige poezije „Sam u kamenu“, „Zvezda u senci“, „Gorke pesme“, „Pesme pokajnice“, „Blagovesti“…dok su od proznih dijela poznata „Simatovi budni snovi“, „Sve što oko vidi“, „Mrtve se pomiču sjene“, te roman za djecu „Tako smo rasli“.

Posljednja objavljena knjiga mu je zbirka poezije „Ovdje žive mrtvi“, u izdanju Matične biblioteke Istočno Sarajevo.

U rodnom Nevesinju Nastić je bio učitelj, a onda nastavio u Mostaru Višu pedagošku školu. Tada je objavio i svoju prvu zbirku pjesama „Sam u kamenu“.

Bila su to trusna vremena, vremena sa kojima se trebalo znati nositi, rečeno je na pjesničkom sjećanju.

„Vladimiru je u životu bilo priređeno bezbroj nesporazuma. Govoreći Šantićeve i Dučićeve stihove, koji u datim momentima nisu bili nimalo poželjni pjesnici, Nastiću su bila odškrinuta vrata koja nisu obećavala da će `kroz trnje stići do zvijezda`“, istakla je bibliotekar Matične biblioteke Marijana Petronić.

Kroz trnje je išao često, a zvijezde je gledao krišom, rekla je Petronićeva. Otuda sigurno i ona fatumska poezija i uvijek iznova „salto smrti“ u strofama, doživljeni kroz lično iskustvo i pribirajući genetsku težinu stradanja sopstvenog naroda.

Polovinu 20. vijeka Nastić opisuje kao svoje zrelo doba, ali i vrijeme kada su se umnožavali problemi. Tek kada je diplomirao na Pedagoškoj akademiji u Sarajevu počeo je da diše i da piše, osjećajući više slobode, istakla je Petronićeva.

Prema njenim riječima, u Sarajevu kreće mudro Nastićevo pjesništvo. A, evo i kako: „Šćućuren ispod oluka, ispod tavana, pjevao je o zvijezdama“, prepoznavao ljude „prerušene u avetinje“.

„Kada pjesnik ćuti onda sigurno ili pati ili smišlja i važe u sebi stihove onog lirskog JA. To je bila Nastićeva osobina. To je njemu svojstveno, jer je on bio i ostao pjesnik po svojoj osnovnoj vokaciji“, istakla je Petronićeva.

Pjesnik Vladimir Nastić umro je 12. marta 2010. u Sarajevu.

(www.palelive.com / Srna)